Linda ligt bijna haar hele tweede zwangerschap in bed met buikpijn, vaak in het ziekenhuis om weer op krachten te komen. "Ik overleef op een mandarijn per dag en een paar slokjes water." Advertentie Met buikgriep in een achtbaan “Het begint een dag na de test. Ik word wakker en proef de bekende misselijkmakende smaak in mijn mond. Niet weer, flitst door mijn hoofd op weg naar het toilet. Ik hang huilend over de pot. Ik weet wat me te wachten staat. Vier tot vijf keer per dag overgeven, soms tien of vijftien keer. Het gevoel alsof je in een achtbaan gaat zitten met de ergste vorm van buikgriep. Lees ook Verloskundige Karlijn Janssen over wat je kunt doen tegen extreme ochtendmisselijkheid Vier dagen later is zelfs een slokje water te veel. Als ik me buk om mijn dochter aan te kleden, wordt mijn hoofd licht. Omdat mijn man net een nieuwe baan heeft en geen vrij kan krijgen, zorgen mijn ouders voor onze dochter als ik een week later in het ziekenhuis lig. Ik was bijna uitgedroogd en verloor 3 kilo in zeven dagen. Dagen, weken is ze bij opa en oma. Daar rijdt ze ook voor het eerst op haar driewieler. Ik slik mijn tranen weg als mijn moeder het me vertelt. Opa en oma leren haar liedjes, die ze dan voor mij zingt. Zelf kan ik niet lang zingen of praten zonder te braken. Liggend in bed In de elfde week van de zwangerschap lig ik voor de derde keer in het ziekenhuis. Het enige wat ik doe is op bed liggen met de gordijnen dicht en naar het plafond staren. Ik weet nu dat mijn ziekte een naam heeft hyperemesis gravidarum, kortweg HG. Een vorm van zwangerschapsmisselijkheid waar je doodziek van kunt worden. Advertentie Ik behoor tot de groep die bijna altijd in bed moet liggen. Het idee dat deze zwangerschap nog 29 weken gaat duren maakt me wanhopig. Ik spuug soms wel vijftien keer per dag. Mijn man en ik wonen een beetje langs elkaar heen. Ik ben momenteel niet zijn maatje, zijn gelijke, hij moet voor mij zorgen. Ik zie dat hij zich zorgen om me maakt, maar hij heeft ook zijn baan, het huishouden en de zorg voor onze dochter als ze niet bij mijn ouders is. Ik lig in bed. De gynaecoloog zegt dat ik een sonde ga halen omdat ik anders uitdroog. Ik liet het rustig over me heen komen. Maar op het moment dat de sonde wordt geplaatst, als ik de slang door mijn neus en langs mijn keel naar mijn buik voel glijden, lopen de tranen over mijn wangen. Lees ook Zo voel je je beter tijdens je zwangerschap Uitgeput na een half uurtje knuffelen Die avond las ik op internet wat de voorwaarden zijn voor een abortus in deze omstandigheden. Ik vertel mijn man wat ik van plan ben. Hij schrikt en vertelt het aan de gynaecoloog, die op zijn beurt een maatschappelijk werker naar mij stuurt. Samen overtuigen ze me om door te zetten, maar als ik eerlijk ben, doe ik dat vooral voor mijn gezin. Sommige mensen denken dat als ik stop met denken, ik me slecht voel, ik misschien weer kan eten. Ze blijven ook vragen of ik de baby überhaupt wilde. Dat maakt me boos. Ik verlangde met heel mijn hart naar een tweede kind, maar ik had geen idee dat dit op me wachtte. In het ziekenhuis huil ik. Van verdriet. En de pijn, als ik niet meteen een infuus kan krijgen omdat mijn aderen moeilijk te vinden zijn door de uitdroging. Maar vooral uit boosheid over het onbegrip van veel mensen. Advertentie Ik wil bijna niemand zien, alleen mijn man, ouders en zus, onze beste vrienden en natuurlijk mijn dochter. Ze komt om de andere dag, meer kan ik niet aan. Na een half uurtje knuffelen ben ik uitgeput. Als ze weggaat, zorg ik voor haar lieve rugje en voel de tranen opwellen. Schat, ik denk dat ik je door deze zwangerschap zo erg mis. Lotgenoten online gevonden Ik ben 24 weken zwanger en 15 kilo lichter. Ik lig op een bed in de woonkamer. Als mijn moeder binnenkomt, begint ze te huilen. 'Je ziet er terminaal uit,' zegt ze. Mijn gezicht is gelig grijs, mijn haar pluizig en droog. Ik overleef op een mandarijn per dag en een paar slokjes water. Ik kan hooguit tien minuten zitten, dan val ik flauw. Ik kots nu 20 keer per dag. De ziekenhuisopnames zijn altijd net lang genoeg om weer wat op krachten te komen. Liggend op mijn bed zie ik het leven van alledag aan me voorbij trekken. Vrouwen met baby's op de fiets, moeders met kinderwagens. De dagen zijn lang. Vriendinnen die langskomen vertrekken in tranen. Er is ook niets mis met mij. Mijn tranen zijn weg, mijn gevoel is weg. Als ik mijn baby op de echo zie, voel ik niets. Ik vraag zelfs of het geluid van de hartslag wat zachter kan. De baby in mijn lichaam maakt me doodziek en ik kan dat geluid niet aan. "Als ik niet wist dat het goed zou komen na de bevalling, zou ik er een eind aan willen maken", zeg ik tegen mijn man. Het enige dat me op de been houdt, is het besef dat deze pijn voorbij zal zijn als de placenta mijn lichaam verlaat. Als het even lukt, zit ik op internet. Ik vond een groep lotgenoten. We proberen elkaar op te vrolijken en zijn erg sympathiek. Lees ook Een depressie hoe ga je er als partner mee om? Mijn ogen gloeien weer Ik word met bijna 38 weken ingeleid. Maar de laatste dagen, net voordat het zover is, wordt het zwart voor mijn ogen. Ik red het niet meer. Ik vertel de psychiater dat ik bang ben mezelf pijn te doen. Ik gebruik kalmerende middelen. Een week later, na een mooie bevalling, wordt er een meisje op mijn buik gelegd. En zodra de placenta eruit is, verdwijnt de metaalachtige smaak in mijn mond. Iedereen die er later bij is zegt dat op dat moment mijn ogen weer begonnen te stralen. Die dag begin ik met eten. De meisjes die ik op internet heb ontmoet, feliciteren me als ik vertel dat ik ben bevallen. Wat ontroerend dat ze zo blij voor me zijn, terwijl ze zelf nog weken in de zwangerschapshel moeten. Zonder hun steun en begrip, en dat van mijn ouders, onze beste vrienden, mijn zus en mijn lieve man, had ik het nooit gered. Liefde en schuld Ons meisje is nu zeven maanden oud. Het is zo'n moeilijke periode geweest voor haar grote zus dat ik bang was dat ze jaloers zou zijn. Maar ze is dol op haar zus en overlaadt haar met kussen. Zelf hoopte ik elke dag dat ik ook liefde zou voelen voor onze nieuwe dochter. Moeders liefde. Dat moment kwam ongeveer vijf weken geleden. Ze keek me ondeugend aan en lachte. Lees ook Moedergevoelens ontwikkelen, hoe werkt dat? Maar met liefde kwamen tranen en schuldgevoelens. Ze verdiende het niet dat ik haar niet meer wilde. Ik ben er nog niet. Ik heb moeite met het zien van een zwangere buik. Klaagzangen over zwangerschapskwaaltjes of artikelen met tips voor tijdens je verlof ik word er liever niet mee geconfronteerd. Na vele gesprekken, antidepressiva en een verwijzing naar een psycholoog ben ik nu in behandeling voor een posttraumatisch stress syndroom. Omdat het traumatisch was. En ook al is de zwangerschap voorbij, deze hel is nog niet voorbij. Het doet nog steeds pijn dat ik mijn oudste dochter zo heb gemist.” Tekst Maria van Beelen – Beeld Images Gotopnews.com